Rozdział I

''Ten, kto nie pot­ra­fi przyjąć cier­pienia,

nie umie też być szczęśliwy.''

               Dzisiaj na jednej zmianie jestem razem z Caroline, ale będę mogła wyjść wcześniej, gdyż wczoraj wyświadczyłam koleżance przysługę i pozwoliłam jej wyjść przed czasem, by zabrać córeczkę do cyrku. Już ściągnęłam plakietkę z moim imieniem i złapałam moją torebkę, ale do kwiaciarni wszedł nie kto inny jak chłopak, którego próbuję rozszyfrować.
               - Gabby, obsłużysz jeszcze tylko tego klienta? Muszę do toalety. - Park zaśmiała się cicho, na co ja skinęłam tylko głową, więc dziewczyna zniknęła za drzwiami zaplecza. - Dzięki! - krzyknęła jeszcze.
- Dzień dobry. - Uśmiechnęłam się w stronę blondyna i bez zamówienia chłopaka, podałam mu czerwoną różę, która była już bez cierni, gdyż czekałam na niego i odłożyłam dla niego najładniejszą jaką tylko widziałam. - Proszę. - Mrugnęłam do niego jednym okiem, na co niebieskooki cicho się zaśmiał. Szczerze powiedziawszy miał wspaniałe oczy, naprawdę ładne.
- O, dziękuje. - Wziął ode mnie różę i podał mi odpowiednią kwotę. - No i dzień dobry. - Uśmiechnął się lekko. - Już pani wychodzi? - Uniósł brwi, wyraźnie zaskoczony.
- Em, tak, ale żadna ze mnie pani. - Machnęłam ręką. - Po prostu Gabrielle. - Uśmiechnęłam się lekko, co chłopak odwzajemnił i podał mi rękę. - Miło mi... - Zagryzłam wargę nie wiedząc, jak blondyn się nazywa.
- Uhum, jestem Niall. - Uścisnęłam jego dłoń i kiwnęłam głową. - No i wiem jak masz na imię. - Zaśmiał się cicho. - Plakietka. - Powiedział, kiedy zmarszczyłam czoło. - No i mi również jest miło, Gabrielle.
- Wychodzę, Caroline, cześć! - Krzyknęłam i ruszyłam do wyjścia. Spojrzałam przez ramię do tyłu i widziałam, że Niall idzie za mną. Po chwili otworzył przede mną drzwi i skinął ręką. - Dziękuje. - Zaśmiałam się cicho i wyszłam na zewnątrz, a zaraz po mnie zrobił to chłopak. - Twoja dziewczyna musi być niezłą szczęściarą... No wiesz, codziennie dostaje od ciebie różę... - Zagryzłam wargę, a chłopak się cicho zaśmiał.
- Katherine? No coś ty... - Machnął ręką. - Ostatnio mamy dla siebie bardzo mało czasu, ale staram się jak mogę... Bardzo ją kocham. - Westchnął cicho.
- Nie martw się, to na pewno tylko kwestia czasu. - Niepewnie pogładziłam go po ramieniu, no co blondynek nieśmiało się uśmiechnął i spuścił wzrok. - Powodzenia z dziewczyną. Cześć. - Uśmiechnęłam się szeroko i już odwróciłam się na pięcie, żeby iść do domu, ale Niall złapał mnie za nadgarstek, więc automatycznie na niego spojrzałam.
- Czekaj, Gabby. - Blondas zagryzł wargę i podał mi różę. - To dla ciebie. Kathie i tak dzisiaj nie ma czasu. - Wzruszył ramionami, kiedy już otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć. - Co powiesz na lody i jakąś kawę? - Uniósł brwi, uśmiechając się szeroko.
- Mhm, dziękuje. - Uśmiechnęłam się niepewnie i poprawiłam torbę na ramieniu. - Em, lody mówisz? - Uniosłam brwi, uśmiechając się łobuzersko. - Ale trzy gałki. - Zmrużyłam oczy, a Niall się cicho zaśmiał.
- Tylko trzy? - Pokazał mi język i razem ruszyliśmy w stronę lodziarni. - Ja planowałem jakieś siedem, no ale skoro chcesz trzy to proszę bardzo. - Parsknęłam śmiechem i szybko pokręciłam głową.
               Wszyscy wiedzieli, że lody to moja słabość. Jadłam je nawet w zimie, w ogromnych porcjach. Uwielbiałam je, nie mogłam się powstrzymać od podjadania ich. W lecie jadłam przynajmniej trzy gałki, do czasu kiedy Chris stwierdził, że przytyłam i powinnam to zmienić. Mimo to, że mam metr sześćdziesiąt wzrostu i ważę pięćdziesiąt kilogramów to przyznałam mu rację. W końcu jest moim chłopakiem i muszę się mu podobać. Może i jestem dorosłą kobietą i powinnam za siebie decydować sama, ale kochałam Christiana i nie chciałam, żeby przez moje głodomorstwo mnie zostawił. Nie mogłam go przez to stracić.
               - Wystarczy jedna. - Spuściłam wzrok i schowałam twarz we włosach. - W kwiaciarni jadłam drożdżówkę, muszę dbać o linię. - Zaśmiałam się sztucznie i spojrzałam na chłopaka, który właśnie mierzył moje chude ciało wzorkiem.
- Wooow, musisz dbać o linię? - Uniósł brew i zaśmiał się cicho. - To żart? - Szybko pokręciłam głową i zmarszczyłam czoło. - No coś ty... - Ponownie spojrzał na moją figurę i zagryzł wargę. - Oszalałaś? Przecież masz wspaniałe ciało, z czego ty chcesz się odchudzać? Z kości, czy może ości? - Zaśmiał się cicho, czemu zawtórowałam.
- Wiesz co? - Chłopak spojrzał na mnie wyraźnie zaciekawiony. - Masz rację! - Uśmiechnęłam się szeroko, no co Niall pokiwał głową. - To moje ciało i... ale sukienka ślubna już jest zamówiona... Nie mogę przytyć. - Westchnęłam cicho, a chłopak jęknął cicho.
- Nie przytyjesz od jednokrotnego zjedzenia ośmiu gałek lodów. - Blondyn spojrzał na mnie, krzywiąc się lekko. - Nie możesz mi odmówić!
- No dobrze... Ale robię to tylko dla ciebie. - Zaśmiałam się cicho. - W najgorszym przypadku można zrobić w sukni małe poprawki. - Chłopak pokiwał z uśmiechem głową i wzruszył ramionami. - Zawsze da się coś zrobić, żeby było dobrze! Ale wcześniej mówiłeś, że siedem gałek! - Uniosłam brwi.
- E, tam. - Chłopak machnął ręką i puścił mi oczko. - Jedna gałka w tę czy we tę nie zrobi żadnej różnicy. - Zaśmiał się cicho. - Spokojnie.
Niall naprawdę miał rację, wcale nie byłam gruba. Wszyscy mówią mi, że mam idealną figurę, a czasami nawet, że jestem zbyt szczupła. Uh, nie wszyscy. Chris ma co do niej parę uwag. Raz powiedział mi, że dziewczyny, z którymi poprzednio się umawiał ważyły mniej niż pięćdziesiąt kilogramów. Ale przecież ja nie jestem tymi ''poprzednimi''. Jestem teraz ze mną i mój narzeczony powinien mnie kochać taką jaka jestem. Co ja mówię... Przecież on mnie kocha. A może to ja robię coś nie tak? Przecież on robi wszystko z miłości do mnie. Na pewno tak jest.

               - Proszę, przestań! - Pisnęłam, nie mogąc przestać się śmiać. Byłam z Niall'em właśnie w samym centrum parku, a ten tańczył jak wariat, zaczepiając wszystkich dookoła. Brzuch i twarz bolały mnie okrutnie. - Wszyscy patrzą... - Powiedziałam cicho, siadając na jednej z ławek, gdyż próba powstrzymania śmiechu się nie powiodła.
- No i co z tego? - Mój towarzysz wzruszył ramionami, nie przestając się wygłupiać. Hm, w sumie nie można było nazwać tego tańcem... - Przecież nie robię nic złego! Ja tylko tańczę! - Chłopak pokazał mi język i śmiesznie zakręcił pośladkami, na co ponownie parsknęłam jeszcze większym śmiechem.
- Tańczysz?! To ma być taniec? - Odchyliłam głowę do tyłu i otarłam kąciki oczu z kropelki łez. - Niall, chodź tutaj. - Jęknęłam, wciąż chichocząc. Chłopak posłusznie do mnie podszedł i usiadł obok mnie na ławeczce. - Rozmazałam się przez ciebie... - Otarłam palcami wskazującymi policzki, pod oczami, by otrzeć czarną maź.
- Pomogę ci. - Blondyn otarł opuszkami palców rozmazany rusz i chyba nieświadomie wystawił język, na co cicho się zaśmiałam. - Co? - Uniósł brew.
- Zawsze jak się na czymś skupiasz tak śmiesznie pokazujesz język? - Zmarszczyłam zabawnie nos i zagryzłam wargę. Chłopak jedynie wywrócił oczami i odrobinę się zarumienił. Uważam, że to było słodko. - To urocze! - Zaśmiałam się cicho, a blondasek zmrużył oczy i zaczął mnie łaskotać.
- Śmiejesz się ze mnie?! - Powiedział rozbawiony. Parsknęłam śmiechem, i próbowałam go odepchnąć, ale Niall był silniejszy. - Ze mnie nie można się śmiać! Jak ty w ogóle śmiałaś?
- A, przepraszam! - Wyjąkałam, nie przestając się śmiać. - Już nie będę, przysięgam Ci to nad życie! - Jęknęłam, więc chłopak przestał, nie przestając mrużyć oczu. - Jesteś podły. - Uniosłam brwi.
- Ja jestem podły?! - Niall westchnął cicho. - No weź przestań! Żartujesz sobie ze mnie? To ty się ze mnie śmiałaś! A ten język... to tylko głupi nawyk. - Wywrócił oczami i machnął ręką.
- Ale przecież ja tylko powiedziałam, że to słodkie! - Krzyknęłam rozbawiona, a kiedy blondasek otworzył usta by coś powiedzieć, wyprzedziłam go. - Nie, nie było w tym podtekstu! Żadnego... - Zmrużyłam oczy i uśmiechnęłam się lekko. - To takie... nienaturalne i słodko... - Zaśmiałam się cicho, na co chłopak nieśmiało się uśmiechnął.
- Powiedźmy, że ci wierzę. - Wywróciłam jedynie oczami i niechętnie polizałam ostatnią gałkę lodową. - Mam do ciebie dziwne pytanie.. - Nialler spuścił wzrok i nerwowo zaczął obgryzać paznokcie. Zaskoczona uniosłam brwi i czekałam, aż blondas coś powie. - No bo... masz jeszcze ochotę na te lody? - Skinął głową na wafelek z lodem, a ja parsknęłam śmiechem.
- Nie, możesz go zjeść. - Podałam mu to, co nie zjadłam i pokręciłam w rozbawieniu głową. Chłopak był większym głodomorem ode mnie. To było naprawdę dziwne.
- Dziękuje! - blondynek uśmiechnął się szeroko i ochoczo zaczął jeść moje resztki. - Pyszne! - Pokiwał z uznaniem głową i nie przerywał pakowania do ust zimnego deseru.
- Okej, Niall, świetnie się z tobą bawiłam, ale muszę iść. - Westchnęłam cicho kiedy spojrzałam na mój zegarek i podniosłam się z ławki, mój towarzysz mi zawtórował. - Może kiedyś to powtórzymy? - Puściłam mu oczko, a on szybko pokiwał głową.
- Z miłą chęcią. - Wzruszył z uśmiechem ramionami. - Odprowadziłbym cię, ale ja też się śpieszę. - Zmarszczył czoło, a ja pokiwałam głową.
- Jasne, rozumiem. - Pomachałam chłopakowi na pożegnanie i odeszłam w stronę mieszkania. - Do zobaczenia! - Krzyknęłam na odchodnym.
- Cześć, cześć, Gabb! - Odkrzyknął i ruszył w przeciwną stronę, kończąc deser lodowy, który dostał ode mnie w ''prezencie''. Naprawdę świetnie się dziś bawiłam...

               Nie wiem co, ani dlaczego tak się dzieje, ale strasznie ciągnęło mnie do tego chłopaka. Niby był taki wesoły i uśmiechnięty, ale było z nim coś nie tak. Jego uśmiech nie był w pełni szczery... Wygląda to tak jakby Niall zakładał maskę szczęśliwego blondaska, który w głębi duszy coś ukrywa i boi się czegoś. Ale czego może bać się przystojny, zabawny i naprawdę uroczy chłopak, który mógłby zawrócić w głowie niejednej dziewczynie? Nie mogłam tego pojąć, najnormalniej w świecie nie umiałam. Czego Niall może się bać?

               - Skąd masz tą różę? - Usłyszałam tylko kiedy usiadłam w stoliku, gdzie już siedział Christian. - Dlaczego się spóźniłaś? - Szatyn uniósł brew i upił kilka łyków wody.
- Chris, pracuje w kwiaciarni, więc skąd mogłabym ją wziąć? - Pokręciłam głową, śmiejąc się cicho. - Przepraszam, Caroline prosiła, żeby została tą godzinę, bo był straszny ruch. - Westchnęłam cicho.
- Już myślałem, że byłaś z jakimś chłopakiem. - Chris zaśmiał się cicho, a ja pokręciłam jedynie głową. Nie wiem dlaczego go okłamałam, ale czułam, że to by go zdenerwowało. - Chcesz kawy?

               Może on się boi śmierci...?

~*~

Cześć wszystkim, kłaniam się niziutko. x

A więc jest pierwszy rozdział. W sumie nie jest

chyba taki zły. Ale bardzo mi zależy na

waszym zdaniu, więc.. bardzo cieplutko Was

proszę o jakiekolwiek opinie i jeśli tylko zobaczycie

jakieś błędy to nie krępujcie się i piszcie. 

Lots of love, do zobaczenia x

Kiedy następny? Nie wiem, ale pytajcie :) x